Özgür dünya, bir sanatçının dünyasını işgal eden, yönlendiren, renklendiren kadınların dünyası…
Vedat Örs’ ün modern sanatın teatralliğe göz kırpan ekseninde duran kadınları, ezelden beri sahneye giriyor, görünüyor ve çıkıyorlar (aynı zamanda sanatçının düş kapısından içeri giren ve çıkan, sanatçıyı bir sonraki çalışmaya yönlendiren kadınlar) minimalist tavırlarla, minimalist etki ve tepkilerle, minimalist boya ve tuval ilişkisiyle, kısaca minimalist devinimle… Sanki Philip Glass “Metamorfoz” metronomlarıyla tuvalden tuvale…
Hareketli minimalizm adeta…
Sanatçının kadının estetikliğine duyduğu arzu ve tekrar eden tutkulu bağlılık her seferinde fazladan estetiği ve metaforik yükü temizleyip sadeleşerek ve olabildiğince şeffaflaşarak sahnedeki yerlerini alıyor, minimalist bir reveransla selamlayıp çıkıyor… Sahne 1950’lerin, 1960′ ların sahneleri sanki…
Resimlerde tekrar eden aynı kadınlar, hepimizi içeriden ve dışarıdan anlatan bir şeffaflıkla duruyorlar ve kadınların içinden izleyici de geçiyor.
Vedat Örs çalışmalarını uzun zamandır izliyorum. Farklı dönemlerde Şamanizm’den elementlere (toprak, su, güneş, hava) uzanan eksende kurduğu felsefik dünyasında; 90’larda monokrom çalışırken daha sonra üslupsal evresine rengi dahil ederek ilerlerken, son dönem çalışmalarında rengi az seçeneğe taşıyarak duru, saf ve şeffaf olarak sürdürüyor. Yeni çalışmalarında bazen aralardan göz kırpan kırmızı; aşkın, zerafetin, düşün, demlenmiş heyecanın dışavurumu…
Herhangi bir zamana ya da mekâna ait olmayan kadınlar boşlukta duruyormuş hissi uyandırabilir ilk karşılaşmada, resimle daha yakın bağ kurunca, boşlukta duran değil, boşluk yaratan kadınlar olduğu etkisi pekişiyor.
“TERRA” olarak adlandırdığı son sergisinde daha çok son dönem çalışmaları yer almakla birlikte renkli çalışmalarından da örnekler görmek mümkün.