Algı, ruhsal yaşamın en temel ögesi olarak psikolojide bir bütünün kavraması olarak değerlendirilmektedir.
Bütün ise, duyumların gösterdiği karmaşık yapı ve bu yapıyı belleğin desteklemesidir. Bütün, aynı zamanda bir anlam içermektedir. Anlam da ilk kez algıda ortaya çıkmaktadır. Algı, duyumlara dayanarak bir algı dünyası kurmaktadır. Oysaki duyumlar kendi başlarına anlamdan yoksunlardır. Algı, nesnelere anlam vermekte, onları anlamlı bir bütün olarak ortaya
Çağdaş sanat teriminin 20. yüzyılın başlarında kullanılmaya başlandığı görülmektedir. Sanatın tarihsel bağlamlar ile olan ilişkisi, süreç içerisinde her zaman açık olmayabilmektedir.
1910 yılında İngiltere’de koleksiyonerler, sanat tacirleri, edebiyatçılar “Çağdaş Sanat Cemiyeti” adlı derneği kurmuşlardır. Dernek o tarihlerde üretimleri çok eski olmayan eserleri ulusal koleksiyonlara kazandırmayı hedeflemiştir. 1930’lu yıllarda yeni oluşan
Amerikalı edebiyat eleştirmeli Ihab Hassan, postmodernizm terimini Duchamp’ten Cage’e, Thomas Pynchon gibi yazarlara kadar uzanan sanatsal açıdan deneysel çalışmalar yapan bir kuşağı tanımlamak için kullanmıştır.
1985 yılında Hassan, “postmodernist” yapıtları “modernist” temsillerinden ayırt etmek için kriterlerini belirlemiştir. Modernist yapıtların belirliliğe ve derinliğe ayrıcalık tanımasının yanında postmodernist yapıtlar, yüzeye ve belirsizliğe
Gerçeküstücülüğün heykel alanındaki en önemli temsilcisi olan sanatçı, (1901 – 1966), 1930 yılında sürrealizm akımına katılmıştır İlk dönemlerinde izlenimci eserler üreten Giacometti, ilerleyen dönemlerde kübizm esintili heykeller çalışmıştır.
Giacometti avangard sanatçıların gerçeklikten uzaklaşma çabaları ile sürrealizm ve kübizme yöneldiği dönemde, ulaşılamaz bir hedef olarak görmüş olduğu gerçeklik üzerine çalışmalar yapmıştır.
Postmodern eleştiriler, estetik teori alanında, modernist sanat biçimleri ve pratiklerinden kopuş sergileyen edebiyat, mimari, resim ve heykel gibi alanlarda ortaya çıkan yeni üretimler üzerine sorunsallaştırma ile başlamıştır.
Sanatta postmodernizm, modernizmin tersine, serbestlik, ilgisizlik, şakacılık gibi özellikler ile tanımlanmaktadır. Modernist sanatın ince işçiliğinin ve estetik talepkarlığının tersine, “popüler kültür” ve “yüksek kültür” ayrımını
Sanat tarihçilerinin görüşlerine göre, modern sanat 19. yüzyılın son çeyreğinde izlenimciler ile başlamıştır. John Ruskin, 1860 yılında beş ciltten oluşan “Modern Painters”’in ilk cildini 1842’de yayınlamış ve dönemin adını koymuştur. “Paris’te Charles Baudelaire, 1846 yılında Ruskin ile aynı dönemde Salon sergilerinden başlamış, 1863’te modern hayatın ressamına uzanarak dönemin eleştirisini yapmıştır”.[1]
20. yüzyılın ilk çeyreği
