Özgen Yıldırım
Sosyolog&Sanat Yazarı
ozgenyil@gmail.com
İnsan hayatının izleri geçmişten günümüze nasıl kazınıyorsa bir sanat yapıtının izleri de aynı şekilde kazınır…
İnsana dair olan, onun yapıp ettikleri, ürettikleri ile anlamlanır, tarihsel kontekste yerini alır ancak üretilenin yaratım boyutunda müdahil olan estetik, onun yer edinmesinin yanında değer ile olan ilişkisini de ortaya çıkarır. Ve bir sanat yapıtı söz konusu olduğunda tarihsel kontekste
‘Kadın olmak, bu ülkede başlı başına ironik bir durum’
Alev Oskay, İstanbul Kültür Üniversitesi Sergi Salonu’nda açtığı ‘İroni’ adlı yeni sergisinde farklı kavramlara ve temalara gönderme yapıyor. 26 Şubat’a kadar izlenebilecek olan sergi, özellikle ‘kadın’ imgesi üzerinden farklı okumalarla, sanatçının çeşitli serilerinden örnekleri içeriyor.
Hülya Küpçüoğlu: Serginiz bağlamında genel olarak nelere ‘ironi’ ile yaklaşıyorsunuz?
Alev Oskay:
Nilgün Yüksel’in küratörlüğünde gerçekleştirilen “Sanat Objesi olarak Sanatçı” projesi sergisinde; sanat tarihinden seçilen bir resmin içinde yer alan figürün, günümüz sanatçılarından biri tarafından canlandırılması, gerçekçi tiyatroyu çağrıştıran bir olgusallıkta karşımıza çıkıyor.
Sanatçının, sanat objesi olması, tuvaldeki resmin figürü olması, nesneleşmesi anlamına geliyor. Ancak Bubi, bu durumu tersine çeviriyor, gerçekçi tiyatroda olduğu
Çev./Trans.: Metin Halis Kaya
Alfredo Da Silva, who was born on February 20th, 1935 in Potosi, Bolivia, graduated from Potosi Fine Arts Academy and Prilidano Pueyrredon Fine Arts Academy. He was awarded with the scholarship of Graphic Arts in New York Pratt Institute in 1962. Alfredo Da Silva is known as an abstract expressionist.
When we look at his first studies, we see geometric shapes that do not have sharp edges and the dominance of pastel colors on the canvas. The colors gradually give their
“Rıza üretimi, iktidar, propaganda” gibi kimi kelimelerin bolca kullanılacağı, günümüz Türkiye iktidarının bu bağlamla ilişkilendirilmeye çalışılacağı ve yazının kendisinin başlıktan kısa olacağı düşünüldüğünde KolajART okurları olarak birçok alt başlığın eksik kalacağını düşünebilirsiniz ve haklı da olursunuz.
1.Dünya Savaşı yıllarında kullanılmaya başlanan “rıza üretimi” kavramı kitlelerin kendine ait olmayan tercihlerinin,
Stéphane Breitwieser, tam bir sanat tutkunudur. Tutkusu takıntı boyutunda olan Breitwieser, sanat eserlerine sahip olma arzusuna karşı koyamaz. 1994 ile 2001 arasında 239 parça sanat eseri çalar. Annesi, oğlu tutuklandığında delilleri yok etmek için eserlerin büyük kısmını parçalayıp bir bölümünü çöpe, bir bölümünü nehre atar. Breitwieser cezaevinde iki kere intihar teşebbüsünde bulunur. Annesinin biricik koleksiyonunu imha etmesinin onu bunalıma sürüklediği
