Füge Demirok, aile köklerinin uzandığı coğrafyanın geleneksel motiflerini son dönem resimlerine konu ediyor. Karadeniz bölgesinin peştamal desenleri ve renkleri, asimetrinin estetiği olarak karşımıza çıkıyor. Demirok resimlerinde, daire, kare, üçgen gibi geometrinin sabit biçimlerini kullanmasına rağmen, aynı zamanda bilinçdışı bir etkiyle, belleğinin dışavurumu olarak asimetrinin egemen olduğu bir soyutlama içinden plastiğini kuruyor. Asimetri, Füge’nin resimlerinin
Hayri Esmer’in “Boşluk ve Sınır” başlıklı solo sergisinde, biçimsel arayışların yol açtığı değişimi sanatsal anlayışının bir gereği olarak ele aldığını görüyoruz. Resim çalışmalarının yanı sıra zaman zaman gravür çalışmalarını da sürdüren sanatçı, şiddet konseptli kurgularla yola çıktığı ilk sergisinde tereddüt ve gerilim referanslı işler yapmış, akabinde bu sergiyi; yüzeyler, bölünme ve parçalanmalardan oluşan pencereler serisi
Lütfiye Bozdağ: Resimlerinizde nesneler dünyasına ve dolaysız anlatımlara uzak bir plastik dil seçmenizin nedenini anlatır mısınız?
Hayri Esmer: Bu tercihim, daha çok kendi doğama ve amaçlarıma en uygun anlatım dili olmasıyla ilgili bir şey. Lisans eğitimi süresince figüratif ağırlıklı kurgular ile uğraşmıştım. Daha sonra zaman geçtikçe soyut düşüncelere, duyular dünyasına ve ruha temas eden düşünüşlerin benim düşünme şeklime
Son derece basit, sıradan bir malzemeyi alıp sanatın öznesi yapmak pop art’tan itibaren sanatta yer bulan bir yaklaşım. Buradan bakıldığında Nuri Battal’ın çividen heykelleri, pop art tavrında ele aldığı söylenebilir.
Malzemesini gündelik nesnelerden alan, hayatı bir anlamda hammadde gibi işleyen Pop Art, popüler olanın sanata dönüşmesini ifade ediyor. Andy Warhol, 1960’larda tüketimi çekici hale getirmek için popüler olanı gösteren reklamlardan ve renkli afişlerden
Cumhuriyetin kurulduğu dönemlerde ve hatta 1980’lere kadar Türkiye devleti sanatı desteklemeyi bir tür iane ya da yardım olarak değil, asli bir kamu hizmeti olarak görüyordu. Ancak 1980’lerden itibaren özelleşme ve küreselleşme politikaları ile gelinen son noktada dünyada gelişmiş ülkeler devlet politikası olarak sanatı finanse etmeye devam ederken Türkiye’de devletin sanat ve eğitim alanındaki desteği yok noktasına gelmiştir.
Bu durumda yine küreselleşme politikalarının
Zeynep ve Mehmet Çetiner, resimlerinde figürasyonun, belirgin, net, değişmezliğine, karşın sanatsal form bakımından soyut, belirsiz, sürekli dönüşen ve kendini algıda her an yeniden var eden bir sanat yapma biçimini plastize ediyorlar.
Soyutlamanın belirgin olanı örtmesi, muğlakta bırakması, belirsizleştirmesi imgenin çözümlenmesinde izleyiciye fazlasıyla hak tanıması Ranciere’in sözünü ettiği “duyulur olanın paylaşımını” daha lezzetli hale getiriyor.
İki
