Reyhan Tutumlu: İpuçlarını İzlemek: Buzul Çağının Virüsü[1]

Vüs’at O. Bener’in 1957’de basılan Yaşamasız adlı kitabının ardından 1963’te Ihlamur Ağacı adlı oyunu yayımlanır. Daha sonra yazar, uzun bir suskunluk dönemine girer. Bu suskunluk, Bener’in 1979’da yazmaya başlayıp 1982’de tamamladığı Buzul Çağının Virüsü romanının 1984 yılında Adam Yayınları tarafından yayımlanmasıyla sona erer (Bener, “Öykü Sanatında Zenaat Adamlığı” 10).

İç içe geçen beş farklı öykünün zamansal sapmalarla kurgulandığı

1938-1950 dönemi Türk kültür politikaları arasında Türk hümanizmasının yaratılması ve bununla bağlantılı Mavi Anadoluculuk hareketini, Köy Enstitülerinin kurulmasını ve çeviri çalışmalarını sayabiliriz. Bu periyodun “hümanist kültür” dönemi olarak adlandırıldığını belirten Orhan Koçak, Kemalist siyasal sistemle bu dönemdeki kültürel politikalar arasında hem bir tamamlayıcılık hem de bir temsil ilişkisi bulunduğunu vurgular (370). 1938 yılında

Edebiyat, düşlerimizi, umutlarımızı, nasıl bir dünya istediğimizi; hatta kâbuslarımızı yeniden ürettiğimiz, diğer insanlarla paylaştığımız, yaşamla iç içe ve bir o kadar da uzak bir diyardır. Özellikle ütopya ve bilimkurgu edebiyatında bilimle, yaşamın düşlerle buluşmasına tanık oluruz. Adam Şenel’in 1993’te Ayrıntı Yayınları’nca yayımlanan Ozmos Kronos adlı kitabı da geçmişle geleceğin, bilimle düşlerin, gerçekle kurgunun bütünleştiği