Bu sanrıyı tekrar yaşıyorum; belki bu kez derdimi anlatırım:
Işığın kırıldığı o çizginin ötesini gösteriyorum, gitmek istediğimi, düşlediğimi, bir kurtuluşu bence; olabilirlilik nasıl tanımlanır? Hani seni çağıran, kulağına fısıldayan, sana gitmen gerekiyor diyen ses! Belki diye yanıt veriyorlar; “..mutlu değil misin? Korku bir “yalnızlığın” uzantısıdır; ne yalnızlığımı ne de korkumu anlatabilirim; kafamda akıp giden bir nehir var
Tarih’te bitmeyen savaşlar, değişen güçler; yıkılan imparatorluklar ama her zaman halklar ve onları yönetenler; krallar, sultanlar, prensler, şehzadeler! Her zaman şaştım; 21 yüzyıldayız ve değişen hiç bir şey yok ama konu tarih değil sanat, resim; geçen gün basında; “Thaddeus Ropac, Londra’nın yeni prensi!” oysa Paris’teki galerisinde Baselitz’in sergisini görmüştüm, bir kaç gün önce. Daha önce yazmıştım; Nobeli almış bir yazar olarak Orhan Pamuk’u
Rimbaud üstüne bir yazı isteğimi erteledim; önce şiirin varoluşu ve başka dile iletişimi üstüne bir karar vermek gerekiyor. Rimbaud’nun “Sarhoş Gemi” si eski yıllarda Sabahattin Eyüboğlu’nun unutulmaz bir çevirisi olarak belleğimizde kalmıştı ama gerçekten Rimbaud adına ne biliyorduk. Nedense sanatçıların esrik yaşamları, nevrozları, delilikleri vs. bir lokomotif’dir, yapıtlarından daha çok yaşantıları bilinir. Van Gogh’un nevrozuna görsel olarak
Blog yazılarımda sürekli değindiğim “Sanatın Manupulation”nu içeriğini, daha da özetleyerek, yeniden yayına başlayan “EDEBİYATİST” dergisinin ocak-şubat sayısında, Ordodoksluklar köşemde yazdım. Giderek tavsamaya başlayan ama ekonomik üçkâğıttan hiç bir taviz vermeyen “Çağdaş Sanat”a yeniden bir bakış. Sanki Ece Ayhan’ın şiirindeki absürt’ü yaşıyor sanat; ama hangi sanat diye sorarsanız; MODERN sözcüğünün
Eğer bu ismin başına “Kürt” koymazsanız ve de ismini Neco olarak kısaltmazsanız; kimse tanımaz Necati’yi. Akademi’ye girdiğimin hemen ilk yılında tanıştık ve yetmiş yılında, benim bursla Paris’e gidişimle yollarımız ayrıldı. Dostluğumuzun süresi diyelim on yıl ama bu on yılın son üç yılında Neco, yine atölye arkadaşımız ve de onunla aynı kentten; Elazığ’dan Akademi’ye gelen Hale ile evlenmiş ve bir kız çocuk yapmışlardı. Bu evlilikle serseriliğinden
BEN BİR ŞEY ANLAMADIM AMA, GALİBA ÇOK BÜYÜK BİR RESSAM BU CY TWOMBLY!
Bu tuvale bakan üç bayandan biri söylüyordu, ötekiler de dinlediğimi görüp bana baktılar.
Fonda acele boyanmış sarı renk üstüne tüpten çıktığı gibi bir kırmızı sanki fırçayla karalanmış gibi; hiç bir kompleks gütmeden.
-Öyle düşünüyorlar; peki sizin görüşünüz önemli değil mi? sorum onları şaşırtmıştı, bir yanıt gelmedi!
– ..Bu müzede sergilendiğine göre sizin beğeninize
Blog’ da daha önce yayınladığım bu yazıyı tekrar güncellemem; belki yaşımın beni götürdüğü bu kıyılarda, varololuşumuzun bir yerde sığlaştığını, farkında olmadığımız bir yalnızlık duygusunu sezdiğimden olacak. Dostluklar her gün beraber olmak değil; onları anımsadığınızda içinizden hızlıca geçen bir mutluluk, bir güvence, eski masalarda unutulmuş güzel anılar! Bu ay Bozlu Art Project’ de açtığım sergi öncesi, katalog ve basına
utkuvarlik@gmail.com http:/ utkuvarlik.blogspot.com/ http://www.utkuvarlik.eu
Enstitünün resim bölümü sınavında model, figür olarak bitişikteki alaydan gönderilen bir askerdi, elinde silahla poz verdi; natürmort’a gelince bu kez askerin eline silah yerine bir çiçek buketi iliştirmişlerdi. 12 Eylül dönemi, aylardan nisan, Göztepe Kampüsü. Burası Göztepe Sosyal Hastanesinin yanında, eski yıllarda Sultan dördüncü Murat’ın av sahası
utkuvarlik@gmail.com http:/ utkuvarlik.blogspot.com/ http://www.utkuvarlik.eu
Sigara içmeye başlamıştım, sabah erken kaçak olarak kaldığım Kadırga Öğrenci Yurdu’ndan çaktırmadan çıkıp, meydandaki bayiden Birinci sigarasını aldıktan sonra, çınar ağaçlarının gölgelediği Muhtalip’in kahvesinde oturmuş, zorunlu olarak yazıldığım Laleli Yüksek Matematik Fakültesindeki dersin saatini bekliyordum. Askeri darbenin bitmez tükenmez
Berna’yla sevişiyoruz bir öğle öncesi. Erken içilen beyaz şarap mı, ılık güneşli bir gün mü, karşıdan Ayazma’dan Arnavutköy’ün üstlerine uzanan yeşillik mi, ötede Boğaz’ın tarifsiz maviliği mi; seviştiğimiz arka odaya kadar uzanan bu mutluluğun nedeni? Bazen şaşırtır insanı, peki nedir insanı yaşamaya çağıran bu esrik mutluluk? Tarifsiz bir doğaya açılımıyla, bugün düşünülemeyecek, üç kuruşa tuttuğumuz bu küçük evi birkaç yıl sakladık
Roby Zober sonuçta kendinle hesaplaştı; -bellekle huzura varmak, yaşanmış güzel şeyleri tekrar çizmek kafasında, bu her zaman başvurulacak bir çıkış yolu değildir, yoksa “angut” olur insan; sen hep geçmişle yaşıyorsun, eğer yaşadığın şu an’ı değerlendiremiyorsan, niye bu yola çıktın? – Ama bir otoyol var; duyusal bir ilintinin sizi, belleğin en ıssız kıyılarına götürüp getiren diye yanıtladım. Roby -Tekrar söylüyorum
Paris’te Grand Palais’de gördüğüm bu sergi; sanata yolculuk süresinde, yaratışın kaynaklarına, onu sınırlandırmadan, onun ilişiminin duygu alanlarına giderek insanın görünmeyen yüzünün bir anatomisi, bir iç diyalog yani sanatı yapan “içgüdü”.
Bugün sanat, genellikle “paraya dönük” bir yatırım piyasasına, anlamsız, bozuntu tekrarlara dönüşmüşse, zaman “medyatik” şamataya soyunmuş, hava alınıp hava satılıyorsa
Zober anımsadı; göz alabildiğine uzanan bu kumsalda yürüdüğünde, daha önce Ostand’ın adını nasıl duymuştu? Paris’e Bienal’e yetişmek için çıktığı otostop, ona, olmadık “simgesel” mekânları, görsel sentezleri, açlığı, yorgunluğu öğretirken, kendiliğinden onu ufuk çizgisinin ötesine doğru götürüyordu. Rastgele, şansına; onu arabasına alanların dümen suyunda kuzey Avrupa’da yol alıyordu ve bu coğrafya ona yabancı
Yaşadığımız bu çağ, beni gün geçtikçe daha da şaşırtmaya başladı; düşlerim ve sanrılarım yaptığım resimden daha öte yankılar yaparak bana geri dönmeye başladı: bir imaj, bir yazı, şiir, kurgu, sinema vs. Her bana dokunanı; yorumlamak, kısa da olsa paylaşmak, belki silkinmek, bu insanın gizeminden bilinmezliğinden. Tekrar ediyorum: “evren beynimizin bir sanrı bahçesidir.” Harry Gruyaert’e yazmakta olduğum “Ostant” anı
Karanlık ormanlardan, yalnız hışırtılarını duyduğum, göz alabildiğine uzanan buğday tarlalarının yol kesimine çıktığımda, üstüme yağan çiğ, geceyi daha da dayanılmaz hâle getirdi. Beni yol kavşağında bırakan kamyon şoförü; birkaç kilometre yürürsem, Köln’nün ışıklarını göreceğimi, söylemişti ama Almanca’dan çok elleriyle konuşmuştu, ne kadar anlamışsam! Birden uzakta beliren bir ışık süzmesi bana bir umut vermeden
Ressam Roby Zober ülkesini terk edeli yarım asrı geçmişti ama onun geçmişle olan hesaplaşması, sonuçta; “…geçmiş aslında bugün’dür”; silik ilişkiler, kadın yüzleri, sepia peyzajlar, uçuk mavi bir çocukluk, öğleden sonra sinemaları, akademi, şairler… Nahit hanımın cuma sofraları, bir kapıyı kapayıp, ötekini açmak; sanki yaşanmışlığın pentür misali: yaşam katmanları giderek bir hayat: “SFUMATO” oluşturmuştu ama bu sis dağıldığında
Geçen gün Sotheby’s ünlü İngiliz güncel sanatçı Tracey Emin’in, “My Bed”, yatağının 2.8 milyon euro’ya satıldığını duyurduğunda aklıma bu parayla şu günlerde İstanbul’da yapılacak bir müzayedenin ( Türk çağdaş resmi ) tümünü satın alıp bu yatağın altına koymak geldi. Çünkü bir koleksiyonerin eşinin bana anlattığı bir sorunu anımsadım: ” …aldığımız resimleri nereye koyacağımızı şaşırdık; duvarlar
Beaux Arts dergisinin son sayısının manşeti “Figüre Büyük Dönüş”; önce, sanki bir muştu, “evet… Sonuçta anladılar!” diyebileceğimiz, içinizi rahatlatan bir haber mi? atölyelerinde eski günleri düşleyen, unutulmuş ressamları yüreklendirmek için bir gözdağı mı? Bilmiyorum ama olan olmuştu bir kez; nereye döneceksin, yok olan galerilere mi, yoksa yaşamak için öğretim üyesi olan ressamlara mı? Aklıma paletini pencereden, sonra da tüm
Bir dostumla konuşuyoruz: “…dün akşam Banksy’nin sergisinin açılışındaydık..! ” İstanbul, kim, nerde, nasıl demek olanağı olmadı. Konuyu derinleştirmeden, Banksy’yi sergileyenin kim olduğunu araştırınca karşıma sürpriz, hiç duymadığım bir şirket ismi çıktı: “Global Yatırım Holding”, oysa malum güncel sanata soyunan; Salt, Borusan vs. değil. Evet şaşırtıcı, sırtı çok sağlam gözüken bu holding, sergi duyurusunun
Niçin bu yazı? Bir dostumun isteği üstüne, tarihi bir mekânın; Pera’da bir otelin mezanininde açılan ve de epey ilgi çeken Abidin Dino sergisi için yazdığım yazıdan sonra, düşünülen ama gerçekleşmeyen ikinci sergi; Fikret Mualla’nın sergisi için yazmıştım. Müzeler, galeriler, mekân sahipleri, koleksiyonerler, alan-satanlar, küratörler vs; biliyorum sanat aslında bir “kaos”, kendi başına devinen. İşte bunun hem içinde hem
Bunun gerçekleştiğini görmek, belki sanatın hayal gücünün sanrı fenomenine bir darbe gibi geliyor ama bir gerçek. Nasa’nın ayın çevresinde gezinen Lunar (LRO) uydusunun 12 Ekim’de çok uç bir fotoğraf tekniği ile çektiği Ay’dan Dünya’nın görünümü. Bu mavi “lapis lazuli”, toprakta bulunabilen en gizemsi bir taş. Bu olağanüstü varoluşu, gözümüzün ayırt edebileceği mavilerin içindeki ayrıcalığı onun, ilk çağlardan
Işığın kırıldığı o çizginin ötesini gösteriyorum, gitmek istediğimi, düşlediğimi, bir kurtuluşu bence; olabilirlilik nasıl tanımlanır? Hani seni çağıran, kulağına fısıldayan, sana gitmen gerekiyor diyen ses! Belki diye yanıt veriyorlar; “…mutlu değil misin? Korku bir “yalnızlığın” uzantısıdır; ne yalnızlığımı ne de korkumu anlatabilirim; kafamda akıp giden bir nehir var, tüm anılarımı da beraber götüren; belki
(20 Kasım – 4 Aralık 2016, Pera’daki tarihi Ravouna1906 binası, Küratör: Ali Hatemi)
Daha dün St. Michel’den geçerken başımı kaldırıp, Quai Michel 13 numaralı evin çatı katına baktım, mekânın da bir belleği olduğuna göre, bence yaşanmışlıklar; evde o an olmamak gibi bir duygudur. Seine nehri kıyısındaki bu dairede daha önce Marx Ernst oturuyormuş, Abidin ve Güzin de 16 yıl oturdular. O yıllar Quartier Latin’de yaşamak epey renkliydi, arka sokakta
Yazmak bir “katharsis”dir, belki bir kurtulmadır, ama neyi anlatmak, yazarın-öykünün kurgusunda geçmişle uzlaşmalar;
Zamanla ailenin çöküşü, babanın Alzeimer’le üçüncü boyuta geçişi, kız kardeşler ve de hep 60 yıllarına dönüş, aylaklar ve de bir türlü tarif edemediğimiz şu garip ülke!
Edebiyatın inişli çıkışlı serüveninde yazarın mütevazı kimliği de değişti, ezberden okumak, hava atmak; giderek çok satmak; eğer inanıyorsanız! Kabızlık ve
Bugün ilginç bir haber; İtalya’nın Bari kentinde contemporary sergileyen bir galeride, temizlikçi kadının yanılarak çöp tenekesine attığı; Amerikalı artist Paul Blanca’nın bir yapıtı. Gerçek çöp içeren bu “enstellasyon”; kartonlar, izmaritler, capotlar vs. den oluşuyor. Dünya modern müzeleri temizlik yapan personeli defalarca uyarmışlardı: “..her şeyi çöpe atmayın; bilmiyorsanız küratöre sorun” diye. Daha önce Düsseldorf
Bugün güncel sanat “magnat”sı, iki milyarder: Bernard Arnault ve François Pinault, 21. yüzyıl sanat tarihinini acaba bilinçli mi yazıyorlar? Acaba sanat kendi devinimini yapıyor mu? Güncel sanat dediğimiz; niçin çirkin, gereksiz, obscéne (müstehcen), manyak? Bunu savunanların, alıp satıp müzelere, koleksiyonlara tıkıştıranların art niyetlerinin ne olup olmadığını da bilmiyoruz; acaba giderek unutulan pentüre son darbeyi vurmak mı; sanat bir şamatadır
Gün geçmiyor, sanatı “manipulé” edenler adına bir kavga çıkmaya görsün; bilinçli olarak, büyük kapitalist (magnat) lobisinin bir provokasyonu. Sanatı ve kültürü saptırmak adına büyük paralar harcayarak, Fransa gibi bir ülkenin Kültür Bakanını bile oyun dışı bırakan, istedikleri mekâna babasının malı gibi giren, bir beyin yıkama sektörü oluşturulmuş! Sürekli açılan modern müzeler, zengin “fondation” lar, “Grand Palais”
Çocukluğumdaki kırmızı borulu gramafon ve markasını simgeleyen bu grafik, belleğimde sürekli yaşadı, daha sonra yıllarda öneminin farkına varıp, aradığımda; annemin bir eskiciye verdiğini öğrendim. 50 yılları; lüzumsuz objet’lerin evleri terk ettiği, Amerika’nın otoyolu’na girdiğimiz yıllardır, bu temizlikte iki adet ikiz antika çin vazosu da elden çıkarılmıştı ve de kilimler. Bu “Sahibinin Sesi” markası giderek gramafon’dan
Sanat eserlerinin ülkelerini terk edip yabancı ülkelere satılmasını önlemek amacıyla Alman Kültür Bakanı Monika Grütters tarafından hazırlanan bir kanun projesi, ünlü Alman sanatçılarını çok kızdırdı. Geçen yıl gazino işleten bir Alman şirketi, elindeki iki Andy Warhol tablosunu New York’ta satışa çıkartmıştı ve de 70 yılından beri Almanya’da bu tabloların ülkeyi terk etmesi de bu kanunun gereksinmesine nedendi. Bu yasaklama Avrupa ülkeleri
Resim sanatına yaklaşımda öncelikle birtakım ‘ön yargılarla’ karşılaşırız: Sanatı size kendilerince öğretmek adına önemli bir tavır konulmuştur. Müzelerde, kitapçılarda vs. ulaşabileceğiniz her türlü yayın hemen hemen belli bir beğeninin ürünüdür. Bugün açıkça diyebilirim ki; kendi ‘hayal-imaginer’ müzelerimi, kitaplığımı gerçekleştirdim. Akademi yıllarında bu ön yargıları çözmek adına ‘meraklı’ diye anılabilecek her şeyi
Geçen ay İzmir’e St. Joseph okulunun sanat şenliği davetine gitmiştim, okulun her yıl düzenlediği, öğrencileri sanata bağışıklık kazandıracak yarışmalar, sergiler ve de söyleşileri içeriyordu. İstanbul’dan Eleştirmen Kaya Özsezgin, resim öğretmeni Gülin Altuner ve İzmir’li sanatçılardan oluşan jüri olarak yarışmaya katılan öğrencilerin çalıştığı A3 boyutunda akrilikle yapılan resimleri değerlendirirken kendiliğinden 50 yıllarına
utkuvarlik@gmail.com http://utkuvarlik.blogspot.com/ http://www.utkuvarlik.eu Gözüme nasıl ilişti bilmiyorum; önce çok ustaca yapılmış bir aquarelle;” kim… ressam?” Hemen bellek işlevini alarma
Tüm yaşantımda geceleri çıkıp dolaştığım peyzajlar, o erken yıllarda beni etkileyen ressamların düş kentleri ve de “nocturn” dür. Yine büyücü ay ışığıdır, silüetlerin ve bizi çağıran “hiç gidilmeyen denizlerin” ufuk çizgisi; kaçmak, çekip gitmek, kurtulmak, bilmiyorum beni çağıran o fısıltı bugün bile kulağımda. Ne yazık dilimizde bazı sözcükler öteki dillerden çeviride anlamsız kalıyor; contemplation bir şeyi hayranlıkla
Böyle bir yazı yazmayı düşünmüyordum; Emin Çetin’in bir Twitter mesajı ve altında Hürriyet- Kelebek, konu Orhan Pamuk ve Anselm Kiefer… ne ilgisi olabilir; iki medyatik kişinin Kelebek diye çok entelektüel bir gazete ekinde!
60 yıllarının başı olsa gerek, ne zaman yolum Teşvikiye’den geçse tüm binaların dışında bir lüks konut (Biz apartman deriz ama yanlış, anlamı daire’dir.) beni özellikle önünde durdururdu, her kez biraz uzaklaşınca
Liu Bolin Çinli bir sanatçı. 2005 Pekin olimpiyatları hazırlığında yapılan kent projesi nedeniyle atölyesi yıkılınca buna karşı oluşunu ilginç bir dışavurum; heykelle değil fotoğrafla gerçekleştiriyor. Kendisi de bu yıkıntının tinsel bir elemanı, içeriği oluyor. Sokakta kalmanın hesabını kime soracak, Çin’de derdini kime anlatabilirsin? Başkaldırmaya özgü en geçerli yol, yönetimi hemen sarsmadan, onun çarkına takılmadan hesaplaşmak, kendini dekora
Annemin sesini duyuyorum; 40 yılların sonu olsa gerek “…bu havada zemheri zürafası gibi sokağa çıkılır mı?” Ben yine çıkardım, biraz istemeyerek çünkü berbere gitmek gerekiyordu, bence cumhuriyetin son bekâret yıllarıydı, okullarda saç, baş, giyim ve de disiplin. Bilmiyorum o yaşta kimse koşarak gitmez berbere, hem de berber aynı zamanda sünettçiyse, başka anılar da vardır geçmişte! Berber dükkânı belediyenin yan sokağında, şehir sinemasının
Çağımızda iletişim ve bilgi yönünden yapılan aşamayı yadsıyamayız; çok kısa bir süre önce bize verilenle ve de onu alabilme gücümüzle yetinirken, bugün kendi merak “fenomenleri” de kapılarını açtı; bir sanatçının gizemine, doğanın albesine, uzayın derinliklerine ulaşabilmek için onu düşlemek gerekmiyor, “virtuel” gerçekle eşleştiğinde, belki sözü edilen 5. boyuta ulaşacağız, sonuç ne olur bilmiyorum! Bu tüm aşamaların tersine
