GİRİŞ
Yaratma kavramı; doğada olmayan, insanın kendiliğinden ve isteyerek iç dünyasında oluşturduğu tasar duygusunun; nesnel bir varlık olarak görünür, hissedilir veya kavranabilir bir şekilde cisimleşmesidir. Sanat eseri; yaratma eyleminin maddi bir sonucudur ve varlık dünyasına insan eliyle eklenen öznel bir tavırdır. Doğa ya da varlık dünyası, içinde canlı, cansız tüm varlıkları içinde barındıran bir varoluştur. Ve insan için, aynı zamanda bir mücadele
Üst başlık altında tarif edilen sanat çalışmalarını; bir isimlendirme sorunu olarak görmekten ziyade, yeni bir olguyu, yeni bir söylemi kendine dert edinmiş çalışmalar olarak görmek daha doğru olur. Güncel Sanat da bu tanımlamalardan bir tanesidir. Bazen iç içe geçmiş kavramlar, ayrı tanımlamalar olmasına rağmen birbirinin yerine kullanılır, bu durum kendi içinde bir tutarsızlığı barındırsa da çoğu zaman asıl kavramın kendisi önemli görülmez. Güncel
Sanatın kendini ifade etme biçimini etkileyen ve onu daha algılanır kılan bir diğer önemli bileşen mekân olgusudur. Bu mekân dört duvarla yalıtılmış özel bir mimari boşlukta olabilir veya açık hava dediğimiz bir ucu yerde diğer ucu gökte olan sonsuz bir boşlukta olabilir. Boşluk kavramının biçimlediği değer olgusu, sanatın varlığına olumlu katkı sağlayabilir olumsuz da. Sanatçı bu gerçekten hareketle sanat biçemini boşluk kavramıyla birlikte düşünmek
Covid 19, görünmeyen canlı, fenomen değil ancak o etkiyi yaratıyor dünyada kalanlar için, sevimli değil, ölümcül, bu nedenle korku saldı insan üzerine bir de kenarda bekleyen siyasi-ekonomi-kültürel tehlike var edilen düşünceydi. Toplum iç dünyasında kırgın, yılgın ve öfkeliydi ancak yine de iyiye, güzele, doğruya, gerçeğe, adalete, özgürlüğe giden bir umut taşıyordu, bu duygu sade vatandaşın kalbinden geçenlerdi. Ancak kapitalist sistemin içindeki umut
Küresel sermayenin 1960’lı yıllarda geliştirdiği “yeni” sosyal ve ekonomik program “küreselleşme” adı altında katışıksız bir liberalleşmeyi içeriyordu. Kapitalizmin iflastan kurtulması, bu programın tüm dünya sathında hayata geçirilmesine bağlıydı. İlk denemeler 1970’li yıllarda Latin Amerika’da başlatıldı, görüldü ki sonuç alınıyor, program 80’li yıllarda Margaret Thatcher ve Ronald Reagan’ın aralarında yaptıkları bir anlaşmayla tüm
Bilmenin hazzını yaşayan cahilin güdük kalan bilgilenme tecrübesi, bilme kaygısının giderilmesinden ziyade, bilgide kendi düşüncesini tamamlayan genel doğrunun sahiplenilmesiyle alakalıdır. İzlediği filmde, okuduğu kitapta kendi hayat hikayesinin anlatıldığını düşünür, özdeşliği kişi odaklıdır. Ben merkezli bilgilenmede özne kendisidir ve ancak onun kavrayışında bilgi doğru yöne evrilir ya da yok sayılır. Eksik yanları olmasına rağmen tüketime sunulan bilginin meşrutiyetini sorgulamadan benimsemenin altında da aynı düşünce yatar. İspat edilene kadar tezin tüm bileşenleri yok hükmündedir, sırası geldiğinde tarihi belge düzmecedir, kavramlar ve olgular ters yüz edilir, sonuç olarak aklın düzeni karışıktır. Bu tür akıl sayıklamaları postmodernizmin ev sahipliğinde kurumsal kimlik kazanmıştır. Pratik hayat içinde aşağılanan figürün bilgisiz karşı çıkışları değil, bilme edinimi ve ya estetik rejim karşısında kendini geliştiremeyen yoz, bayağı, kaba anlayışa mahkum olmuş figürasyondan bahsediyoruz. Sanat nesnesinin kuruluşunda estetik veya sanat ilkelerini bilinçli veya bilinçsiz bir şekilde göz ardı eden ya da kapasite yetersizliğinden kiçi oluşturmaktan sorumlu tuttuğumuz öznenin otokratik özelliğini deşifre ediyoruz.
Kiç, genel olan ve yaşama dair bir özü bulunmayan, maksatlı bir sosyal yapı içinde varlık gösterir. Kiç olanın kendinde topladığı bayağı ve yoz karakter, simülasyon sayesinde toplum nezninde itibar edilen kategorik bir değere dönüşür. Kalıcı olmayan, kendi yararını gözeten, pratik ve fırsatçı olan anlayış, mevcut yapıyı aşındırmak için her türlü manipülasyondan çekinmeyeceği açıktır. Özgün olanı ele geçirmek, sanat rejimini provoke ederek kendini yasallaştırmak, estetik değeri ortadan kaldırmak, beğeni kültürünü kendi lehine örgütlemek kiç olanın sahadaki marifetleridir. Asıl köklerinden sökülerek kiç olana eklenen gerçeklik, taklit veya simülasyon yoluyla algıda seçicilik yaratmaktadır. Simülasyon, sahteye kavram üzerinden gerçeklik işlevi yükler. Boudrillard’a göre; simülasyaon, “gerçek” ile “sahte” ve “gerçek” ile “düşsel” olanın arasındaki farkı yok eder. Yani gerçeğin yerini alacak ve onu temsil edecek taklit olan, orijinal adına yeniden üretilecektir. Yani gerçekle bir ilişkisi kalmayan yeni üretimlerin, gerçek olarak tüketimde yer alması. Resim1.2.3
Simülasyonla sağlanan sahte gerçeklik, tüketimin asli unsuru olarak pazarlanır, doğru ve iyi olan kavram bütünlüğünden kopartılır ve kendine göre tekrar üretilir. Sahtenin aslından daha kıymetli görünmesi, bir illüzyondur, arzu nesnesinin kışkırtılması ve ardından gelen hazzın yönetilmesi işlemine dayanır. Postmodernizm; değer olgusunu, fayda temelinde bir fırsat olarak görür ve bu konuda yapılacak her türlü simülasyona açıktır. Kant’ın vurguladığı gibi “insan aklına rağmen inanmak zorundadır” saptaması, simülasyonla yönlendirilen öznenin olayları açık bir zihin gücüyle değerlendirmeyecek noktaya gelmesidir. Simülasyon, bu noktada neoliberal teorinin vurguladığı yeni toplum projesinde görev üstlenen önemli bir araçsal değer halindedir. Lyotard, postmodernizmi emperyalizmin kültürel aklı olarak niteler. İnsanlığın tüm kazanımları, postmodernizmin laboratuvarında kesilen, biçilen, eklenen, kenara atılan, ilave edilen yeniden yaratılan üzerinde çalışılan birer kadavradır. Bu operasyon yüce değerler adına sosyal yapı ve sanata karşı yapılmakta ve kiç olanla bir sorun yaşanmamaktadır. David Harvey, bu durumu; neoliberal pratiklerin ürettiği yabancılaşma, kuralsızlık, dışlama, marjinalleştirme olarak görür. Çevresel bozulmalara karşı halihazırda devinim halinde olan, genel ahlaki tiksinmeye yol açan bir rejim olarak özetler. Gerçekle yer değiştiren sahtenin en büyük tahribatı, bireyin kendine yabancılaşmasını derinleştirmek ve onu giderek organik yaşamdan koparmaktır.
